Marcy's Playground

Co wieczorna dawka endorfin nie pozwala mi zapomnieć kim jestem... A jestem człowiekiem Wierzącym. Na pytanie: "W co wierzysz?" Odpowiedziałabym: "Wierzę w siebie, proszę Pana."

Nie wywalę swoich marzeń przez okno i nie pozwolę, aby ktoś inny to za mnie zrobił. Stawiam na wiarę i to w dodatku bezwarunkową i całkowitą. Determinacja twarda i docelowa. Jednak nie po trupach. Nie chciałabym, aby ktoś idąc za mną, musiał się o kogokolwiek potykać. Nie jestem jakimś wzorem i nie chciałabym by ktoś inny tak mnie postrzegał. Żaden ze mnie Werter, czy raczej Werterzyca... Samotnie walcząca o utopijną idee.

Chciałabym tylko oznajmić, ogłosić i zadeklarować, że mam Cel i dołożę wszelkich starań, aby go osiągnąć...

Tak mi dopomóż Losie, Boże, Naturo, Prawo Półkulo, Niezbadana siło*.

Amen                            

 *niepotrzebne skreślić

Moja głowa, moja głowa, moja bardzo wielka głowa... 

Za dużo pytań, jeszcze więcej odpowiedzi, a samym środku tego rozgardiaszu - ja. Nie wiem jak na przykład nauczyciele, zwłaszcza młodszych klas wytrzymują taki tryb pracy... Zewsząd, drzwiami i oknami walą, wszelkiej maści znaki zapytania. Jak wystrzelone z procy trafiają wprost w moją biedną i zbolałą główkę. Trafienia okazują się celne... (ja celne tylko ja wiem!). I głowa mi PĘKA! Karuzela gdzieś tam w środku, chociaż powiedziałabym, że to bardziej tajfun lub tsunami - nieczyste siły siejące zamęt.

Antidotum brak.